Biniou to jedne z najmniejszych dud. Mają bardzo przenikliwe wysokie brzmienie. Gra się na nich używając palcowania "flażoletowego" z dodatkiem jednego tonu poniżej tonu podstawowego (podobnie jak w gaita). Mają tylko jedną piszczałkę burdonową strojoną oktawę niżej niż ton podstawowy. Gra się na nich z towarzyszeniem bombardy (bretońskiej szałamai). Charakterystyczna w muzyce bretońskiej jest zasada "oddechu kołowego", polegająca na tym, że dwóch śpiewających dzieli się frazami. Jeden z nich zaczyna frazę od nuty kończącej frazę drugiego. Zasada ta została przeniesiona na duet dudy - bombarda. Tradycyjne utwory bretońskie na dudy i szałamaję to Branle i An Dro.

Ileż to razy, gdy mowa o którejś z licznych odmian dud, czytamy albo słyszymy o kobzach, na których rzekomo grywają dudzia­rze wielkopolscy, śląscy, żywieccy, podhalańscy i inni, a także górale szkoccy. Kobza to instrument strunowy, jest jedną z odmian ludowej lutni.

Nazwę „dudy” część uczonych uważa za pożyczkę z tureckiego dudek (flet), część za wyraz rodzimy, dźwiękonaśladowczy, nawiązujący do polskiego: dud-nieć, dudnić, dudek, czeskiego dudlali (mruczeć), wschodnio-litewskiego zdro-bnienia daudate (piszczałka), litewskiego dudenti (nieprzerwanie trąbić), łotew-skiego dudindt (mruczeć, bąkać), niemieckiego tuten (trąbić).[1]

                Dudy zalicza się do instrumentów dętych, a w tej grupie do instrumentów języczkowych, ściślej zaś do rodziny klarnetów, w której dudy stanowią zam-kniętą podgrupę, ponieważ są instrumentem zadymanym nie bezpośrednio usta-mi, ale za pomocą specjalnego zbiornika powietrza. Zbiornik powietrza może być nadymany ustnie lub mechanicznie (za pomocą mieszka/dmuchawy); pi-szczałki zaś bywają wiercone cylindrycznie i wówczas posiadają stroik typu klarnetowego (typ wschodnioeuropejski, tj. dudy wielkopolskie, sierszenki, ko-zioł, gajdy istebniańskie, dudy podhalańskie), albo też konicznie, a wówczas stroik ich jest typu obojowego (typ zachodnioeuropejski, tj. dudy szkockie, bretońskie, hiszpańskie).[2]